Is dit het dan? Deze gestelde diagnose verklaart helemaal niets en het gaat mij niet van mijn bed afhelpen. Ik weigerde om mijn diagnose te zijn.

Tot januari 2016 werd ik door mijn leven geleefd.

Vijf kwartier in een uur, het leven ging als een sneltrein. Het gevoel dat ik onmisbaar was. Dat ik voor iedereen in de weer was, behalve voor mijzelf.

En toen werd ik, na een bedrijfsongeval, met de brancard de werkvloer afgereden. In een paar seconde trok mijn leven even grandioos aan de handrem. Mijn hoofd wilde door. Mijn lijf zei : Stop!

Wat volgde was een revalidatie traject; een strijd tussen hoofd en lijf. Ik wilde van alles, maar het ging niet. Ik moest “nee” verkopen aan vrienden, familie, werk en vooral mezelf; er was aan de buitenkant niet écht iets aan mij te zien. 

De twijfel sloeg steeds meer toe; komt dit nog wel goed? Kan ik nog wel weer werken? Kan ik straks weer sporten? Kom ik überhaupt van mijn bed af en het huis weer uit…

Na maanden van onderzoeken, fysiotherapie en een hele batterij aan westerse therapieën, stelde de neuroloog de diagnose “whiplash” die ze als een stempel op mijn voorhoofd plakte. Eigenlijk kon ze niet verklaren waarom mijn lijf 23 uur per dag op bed moest liggen, dat het fysiek voor geen meter ging. Maar een hoofd wat overuren maakte. Ik voelde haar conclusie: “Hier moet je het maar mee doen. Succes met je leven”.

Ik was op dat moment 26 jaar oud en kon niet begrijpen dat dit het dan moest zijn. De rest van mijn leven op deze manier doorbrengen; op bed, binnen, zonder sporten, niet kunnen werken en allerlei vage klachten. Ik vond geen vrede en al helemaal geen acceptatie.

Wat erop volgde was een zoektocht. Een alternatieve speurtocht naar gezondheid en ik wist dat er een manier moest zijn om mijn lichaam weer terug op de rit te krijgen. Fysiek fitter te kunnen worden.

Heel langzaam begon ik op te krabbelen. Ik kon per dag een uur langer van mijn bed afblijven en voor alles kwam er weer een “eerste keer”.

Ik leerde met vallen en opstaan, na een goede dag kwam er weer een mindere dag. Maar ik wist; ik ben op de goede weg. Vastberaden om de artsen te laten zien dat ik in staat ben om mijn leven te leven en niet gebukt ga onder een diagnose.

 Er is maar één iemand die bepaalt hoe gezond ik ben, en dat ben ik zelf!

Ik leerde alles over voeding, beweging, ademhaling, belang van ontspanning en kwam steeds vaker bij de orthomoleculaire adviezen en Chinese geneeswijzen uit. Hoe meer ik ontdekte, hoe meer ik er van wilde weten. 

Tot ik in januari 2021 besloot om een marathon te lopen. En niet zomaar één: de Jungfrau in Zwitserland. 9 maanden lang stond alles in het teken van zorgen voor mijn lijf. Alles wat ik had geleerd paste ik op mijzelf toe. En toen ik na 42 kilometer, ruim 2000 hoogtemeters, in 5 uur en 49 minuten boven op de berg over de finish kwam, voelde ik mij moe maar zó ontzettend sterk! Wetende waar ik vandaan kwam, het niet op kunnen en willen geven. Het bewijs dat ik zoveel meer kan dan dat ik (en de artsen) voor mogelijk hielden.

You have one life, Live it!