Lekker comfortabel blijven we zitten in het bekende; je weet wat je hebt, niet wat je krijgt (of kan krijgen). We houden graag vast aan veilig en dat is eenieders goed recht om te doen.

Ik ben nieuwsgierig. Ontdek graag en zou graag buiten de lijntjes willen kleuren. En geloof me, ik ben ook een mens, dat vind ik stiekem doodeng…. Want wat nou als… en stel nou dat….

In je hoofd maak je het vaak drie of zes keer groter dan het daadwerkelijk is. En tegen de tijd dat je het mogelijk zou kunnen doen is de mug een olifant geworden en “laten we het er wel bij zitten”.

Als ik 7 jaar terug mijn artsen had geloofd dat “dit het was” en dat ik er maar mee moest leren leven. Dan had ik vandaag de dag nog steeds 23 uur per dag op bed gelegen. Donker, somber, pijn in mijn lijf, een hoofd als een flipperkast; slachtoffer van de gestelde diagnose.

Ik heb geweigerd en ging op zoek. Al niet regulier, dan maar een andere (alternatieve) route en er zijn veel (heel veel) mensen die op mijn pad kwamen. Mij hielpen, mij de weg wezen en in mij geloofde.

Geloof jij in jezelf? In je leven?

Ben je tevreden met je leven?

Ben jij een gelukkig leven waard?

Geef eens eerlijk antwoord op deze vragen. Wat zou dan je antwoord zijn?

Soms is het nodig om de boel even op te schudden. Je leven op zijn kop te houden, kijken wat er nog meer in zit. En dat werkt zo veel makkelijker als iemand je daar even bij helpt. Iemand die in je gelooft. Iemand die het niet vóór je doet, maar die je de weg wijst.

Je hoeft niet aan de antidepressiva om weer gelukkig te worden. Je hoeft niet hard te werken voor een fijn en gelukkig leven! Écht niet!

Ik leer het je, in mijn nieuwe traject!

Haal jij al alles uit je leven? Of zou je graag verandering zien? En zo ja, wat dan?

Durf jij jouw antwoord hieronder te delen? Ik ben benieuwd naar je reactie!